Hemeroteca

24-06-1975
La Voz de Galicia.
Por Xavier Seoane e P. Quintáns.

Dus novos pintores por unha nova figuración

Na aula de cultura “Lume”, que tan polémica laboura ven desenrolando, temos a posibilidade de contemplar, dende o 22 de xunio ao 6 de Santiago, a primeira exposición dos pintores J. M . Villanueva e A. Mouzo.
   O día vintedóus foi feita a presentación por conta dos propios artistas. Na dita presentación, tiduada xenéricamente “Unha aportación a un novo arte galego”, escomenzaron a se proclamar conscentes das súas propias limitacións, e asimade se asomaron abertos a todo tipo de crítica e sin ningún propósito teorizador.
   Xa entrando na materia, fixeron unhas consideracións globáis de tipo histórico encol do arte galego, facendo fincapé na ruptura que supuso o século XV na evolución do mesmo, prantexando os problemas que supón para o arte galego a ausencia duna tradición continuada e coherente.
Posteriormente, matizaron a idea do arte galego coma un arte que é unha resposta a un xeito de ser galego, a un “sprito”, que olla a realidade dende un prisma autóctono e diferenciado. Iste “sprito galego” ten de ser realizado por dous vieiros, diverxentes, pero complementarios: duna banda, un vieiro de universalización que todo arte necesita para ser válido, e doutra, unha introspección e arraigo na Realidá galega, en tódolos seus aspectos, e considerada tanto sincrónica coma diacrónicamente.
   Máis tarde, fixeron algunhas consideracións sobor da función social do Arte, e tamén da súa función didáctica e necesidade de popularización do mesmo. Eles, para conquerir a expresión plástica de todo isto, elixen o camiño da Nova Figuración, definíndoa coma un intermedio entre abstracción e realismo.
   No que se refire ao nivel de realización concreta, ouservamos que a mostra non deixa de adoecer de certas fisuras, producto duna falla de experiencia lóxica debido á mocedade dos dous pintores. Ista falla de adecuación antre as intenciós e a súa realización práctica, aínda que é sensibremente acusada, non por elo deixa de facernos entrever que, habida conta da craridade e riqueza das súas ideas, e da base técnica de ambos os dous, estamos rente a dúas promesas do arte cruñés en concreto e do arte galego en xeral.
   Notamos, por exempro, unha excesiva esplicitación do tema, significativamente falando, e unha ausencia do que poderíamos chamar un “pensamento” pictórico, no senso de que non hai unha interpretación refrexionada e matizada da realidá. Adoecen cecáis tamén dun certo “efectismo”.
   É de destacar por outra banda, a positiva creación dun hábitat, dun ámeto axeitado á atmósfera que convén á contempración das obras, ao traveso da música e de sinxelos elementos de arte conceptual.


03-12-1981
A Nosa Terra nº 167

Ilustración de Antón Mouzo para un relato de Miguel Anxo Fernán Bello: “A lua gris de Xan Cidadán”.


1982


1982 La Voz de Galicia Por Laureano Álvarez

Expone Antonio Mouzo Lavandeira, en la Galería “Abside”, cuyo ambiente tiene antiguas resonancias que, cada atardecer, renuevan su lozanía. Presenta un manojo de óleos y gouaches. No conozco al pintor ni tengo referencias de su persona en el momento de escribir esta crónica. Pero debe de ser joven, “nuevo en esta plaza” como se leía en desusados artículos o gacetillas.  Parece indicar juventud su cierta indeterminación en las maneras de hacer sin encauzarlas decididamente. Pero su juventud prometedora ya que la obra presentada lo acredita suficientemente.

En esta indeterminación vemos como juega con valentía el color, creando acordes cromáticos de tendencia fauve. Otras veces, mantiene una tonalidad austera a la cual se somete, desarrollando gamas atenuadas con precisión y delicadeza. Sin duda tiene gran sensibilidad para el color que maneja con desenvoltura, lo que acredita estar en posesión del necesario oficio para el pintor. Aquello que en su origen significó arte.

Se aprecia como, alternativamente, utiliza la tendencia expresionista, logrando cuadros de mérito, para adentrarse sin tránsito, y con limitada decisión, en el surrealismo. Pudiéramos decir que se queda en su superficie, si bien la enriquece con calidades estéticas y valores plásticos. Sin duda estamos ante un interesante pintor con obra bien estructurada, espléndida de color y creando, a veces, problemas de espacio, resueltos con buen sentido y decisión. Pero sobre todo esto, la gran promesa que representa este joven pintor que, según parece, inicia su pública andadura por el complejo mundo del arte.