Histórico de Noticias
1983
Colectiva “Su disco Favorito”. Itinerante por España.
21-11-1983
Tiempo
Por J. G. Soubrier
Un taller de arte bajo la batuta de Gordillo
Veinticinco pintores han compartido durante cuatro semanas, en un estudio de 50 metros cuadrados, el primer Taller de Arte Actual, experiencia de enseñanza no reglada que, al igual que hiciera Kokoschka en Salzburgo, se ha desarrollado bajo la batuta del sevillano Luis Gordillo.
[…] Uno de los cinco asistentes llegados expresamente a Madrid para este encuentro es el gallego Antonio Mouzo, que, a sus veintiséis años, ya ha visto cerrarse las dos galerías de arte coruñesas en las que ha expuesto.
“Echaba de menos hablar con Gordillo –es de los que no le llaman Luis al referirse a él- hasta que logré vencer la sensación de que los otros le exponían más fácilmente sus problemas, y conseguí vencer la timidez, uno de los objetivos de mi participación en este curso, del que me parece lo más importante haber recuperado valores que me parecían perdidos, como la frescura del boceto trasladada a la obra acabada. Es importante vencer el miedo que siempre te impone el lienzo en blanco, el peligro de estragarlo. Sin querer –quizá porque es más caro-, se racionaliza más ante la tela que ante un papel”. […]
1984 (29 Xuño-13 Xullo)
Colectiva “Talleres de Arte Actual”.
Círculo de Bellas Artes, Madrid.
1984 (Agosto)
VI Bienal Internacional de Arte [catálogo]

Deputación de Pontevedra.
Obra exposta: “Contemplación extemporánea do Monte Sangre”. Acrílico/lenzo. 300 x 150 cm.
1984 (Novembro)
El Ideal Gallego (Arte)
Por Fernando Mon
A. Mouzo, en “Finisterrae”
Creo que vi cosas de Mouzo en varias ocasiones y, particularmente, en la desaparecida galería “Ábside” de la Plaza de Azcárraga. Me pareció siempre un pintor muy interesante, tanto del lado de la sensibilidad como del de la conformación de sus estructuras formales. Pero lo de ahora, la pintura que muestra el “Finisterrae”, es otra cosa. El salto, pues, en la pintura de Mouzo, ha sido gigantesco.

Su pintura de hoy es, aparte de más coherente, enormemente equilibrada. Quiero decir equilibrada porque los distintos pronunciamientos de esta pintura difieren, bien cierto, entre sí, pero constituyen un todo coherente desde el punto de vista de la sustantividad.
Una parte de sus cuadros, constituidos casi todos por acrílicos y tierras, está dedicada a grandes temas de la técnica, como los de índole imaginativa, o más imaginativa en cierta medida que los otros. Tres cuadros de grandes proporciones son realmente significativos porque los elementos expresivos, realistas en el fondo, alcanzan un lenguaje plástico potencialmente diversificado. Las figuras con un telón de fondo paisajístico alcanzan el clímax de su expresión. Y todo ello utilizando colores ocres casi siempre, en distintas gradaciones, en planos lumínicos clarificadores.
Un par de cuadros, sin embargo, que recuerdan en poco a la temática de Vlamik, tienen un hondo sentido dramático –el ciclista, tema muy querido por los posimpresionistas- con una especie de macro-puntillismo descompuesto en colores primarios. Posiblemente en estos dos cuadros se halle la razón de ser expresiva de la pintura de Mouzo. En estos cuadros exuberantes y en la sobriedad formal de otros más recatados posiblemente se constituya ese pronunciamiento de su distinta pronunciación, como decía en principio.
18-11-1984
La Voz de Galicia (Arte)
Por Laureano Álvarez
Tres exposiciones pictóricas. Mouzo en Finis-Terrae

Un joven pintor, introvertido, según mi apreciación, para intensificar su vida interior, ofrece en la galería Finis-Terrae una obra sincera con gran dosis de espontaneidad, siguiendo la línea, en plena vigencia por las rutas de Europa, del neoexpresionismo y sus concurrentes variantes simpáticas. Es una forma de hacer que, desde mi ventana de las predicciones y prejuicios, veo con indeciso futuro, en contra de autorizadas opiniones, entre las cuales se encuentra la del propio Mouzo.
Consciente de que la denominación bautismal de casi todas las tendencias o teorías de plataforma pictóricas o artísticas fueron perdiendo su original sentido, adquiriendo contenidos nuevos y abandonando otros, parece preciso señalar que Mouzo, en general, se deja llevar por el impulso sentido en el momento, entrecruzando tendencias apoyadas, en la mayor parte de los casos, en ese neoexpresionismo tan valorado actualmente.
Aquellos cuadros de considerable formato acusan un íntimo sentir sometido al rigor impuesto por la necesidad expresiva sin perder la lozanía propia de la espontaneidad. Y aun más. Se introduce un elemento de valor simbólico, como el caballo que dirá los deseos exaltados del desnudo masculino a que se dirige, o la sensualidad de las frutas, complemento del desnudo de la mujer de color.
Un pintor joven y decidido, con amplios litorales de vida para navegar.
1985 (15-31 Xullo)
Mostra de Arte Galego Xoven: “CARA O FUTURO”.
Centro Cultural “Cidade de Vigo”.
Montaxe: X. Antón Castro / Organiza: Concello de Vigo.
Antón Mouzo expón o cadro: “El puente”, 1984. 100×75 cms. Técnica mixta sobre cartón.

1985
Colectiva “Alternativas 80” (Artistas Galegos na Fronteira). Salvaterra do Miño.
1985

“MAR ABERTO”. Pintura/Escultura XV Festival Intercéltico de Lorient (Francia)
Consellería de Educación e Cultura. Dirección Xeral do Patrimonio Artístico e Monumental. Xunta de Galicia.
Seis artistas: Fernando Agrasar, Antonio Mouzo, Pedro Muíño, Rosalía Pazo, Alberte Permuy, Seara.
1985 (Verán)
Escrita, 6.
Ilustración de Antón Mouzo para uns relatos de Luis Rei Núñez: “Lascas”.

1985 (mes de Xullo)
Museo Quiñones de Leon de Vigo.
Dirección Xeral do Patrimonio Artístico e Monumental. Consellería de Cultura. Xunta de Galicia.
“TEMPOS DE PINTURA. Arte Galega Cntemporánea”. Exposición itinerante dos 33 pintores galegos máis representativos da última metade do século XX (1930-1985), desde Castelao a Manuel Ruibal. [Catálogo]

Obra exposta por Antón Mouzo: “Hombre, cabra y máquina de hacer viento” (Acrílico/lenzo, 180 x 116 cms. 1985)
1985 (Novembro)
Luzes de Galiza nº1
Ilustración de Antón Mouzo para uns poemas de Xesús Pisón.

1986 (do 10 ao 24 de Xuño)
Exposición individual na Galería de Arte “Abel Lepina”, de Vigo.

Texto do díptico da exposición:
MÁQUINA, FIGURA, NATUREZA
“…No ano 83 encomencei unha serie de cartóns nos que actuaba moi intuitivamente e rápidamente. Empezaron a aparecer e tomar protagonismo máquinas, obxectos mecánicos, rodamentos, aspas, hélices, móviles, arados, artefactos que sempre implicaban unha manipulación humana, pero artefactos. Hai algo dramático nas máquinas, algo que se deriva da súa derivación humana… porque ao cabo de pouco tempo a esas máquinas encomenzaban a engadírselles homes, figuras, e pouco despois unha vocación de paisaxe, como si o final desa cadea fose a natureza, unha natureza vista como indistinta da máquina e do home, ou viceversa. Por exemplo, flores de aspecto mecánico… Nesa continuidade dos estremos, coma si se eliminasen as barreiras que separan as cousas, está a emoción. E quizais o que dicía antes: nun momento ves como hai unha percepción de coñecemento que te induce a expresar. E que a expresión está ao servicio de algo, se se quere un drama suave, como se pouco a pouco un se fora facendo consciente de que o dramático non é algo moi distinto do plácido, e entón a expresión convértese nese drama e é cando un sinte que de verdade está facendo arte. Non é algo só psicolóxico… Máis ben, non creo en absoluto que sexa psicolóxico. Non sei se me estou explicando… Non é un sentimento exclusivamente persoal. Adquire un valor obxectivo, xeral… Aí é onde un atopa a súa realización artística, neses momentos, nos momentos en que descobres que hai unha asociación oculta entre a máquina, figura e natureza…“.
MARCOS
“… é outra vez unha contradicción, que vexo coma un motor para a miña expresión futura.¡Quen non ten contradiccións de onde pode extraer forza de creación¡. Por unha banda quero dotar ao cadro de todo o valor que ten para min como obxecto en si mesmo. Un cadro é algo distinto a outro cadro, aínda que sexa dun mesmo autor. Dotar de suficiente autonomía ao cadro é vital.

E algo invita a que esa autonomía se consiga cunha delimitación clara do que o cadro é. E dicir, poñerlle un marco. Pero, ao mesmo tempo, hai como unha insatisfacción polo limitado que é crear, só sobre unha superficie limitada. E entón o marco xa non é, sen deixar de selo, un límite, senón un intento de prolongación. Cando se quere dotar ao cadro dun valor obxectual, xorde inevitable o desexo por utilizar outros tipos de obxectos como manifestación da creación. Agora ben, se un non pode utilizar obxectos hai a necesidade de valorar o espacio no que se moven ou se manteñen quedos. Expresarse no mundo, no espacio do mundo. En fin, unha contradicción que, polo momento, é MARCO…“.
HETERONIMIA
“…gustaríame ser moitos pintores, ser moitos homes, porque non está moi claro que só sexa un. Claro que dicir esto despois de Pessoa non ten excesivo creto. Eu case diría que despois do que Pesoa dixo xa non hai nada que teña demasiado creto, agás o arte en si mesmo, o arte que quizais estea no que se fai cando non se prevé falar sobre elo… Non sei”.
PERPLEXIDADE
“…se se segue a pintar e se, o que aínda é máis ademirable, se segue vendo pintura, é que o mundo segue sendo algo tan misterioso que a perplexidade segue a ser o único sentimento lóxico fronte a él…“.
SELECCIÓN ARBITRARIA DE CONVERSACIÓNS CON ANTÓN MOUZO (José Manuel Villanueva)
1986 (Agosto)
«Las Fuerzas Atroces del Noroeste
U.I.M.P. (Universidad Internacional Menéndez Pelayo). Palacio de La Magdalena, Santander.
Exposición colectiva

1987 (27 Febreiro-16 Marzo)
Contactos. “Pintores & Fotógrafos” (Colectiva)
Palacio Municipal Kiosko Alfonso, A Coruña.

ALQUIMIA. Antonio Mouzo [catálogo exposición]
“Un espectador se coloca ante un cuadro. Lo mira y se va a otro. Lo mira y sigue hasta que se va. Ha visto productos. Hoy los productos visuales más abundantes están hechos para ser consumidos rápidamente. Salga a la calle y observe un momento (es lo que hace falta) un cartel publicitario. Lo que digo se entenderá haciendo la prueba. Pero los cuadros de una exposición no son sólo un producto. Son una frase de un proceso que nace para conseguir no acabar nunca del todo. El juego consiste en disfrutar lentamente de ese proceso, siempre que interese claro está. La cosa comienza antes. En el propio pintor. Incluso antes, en el hecho natural e inexorable de que algunos hombres necesiten elaborar imágenes. Las imágenes se elaboran no sólo al estar ante el cuadro sino simplemente al vivir. Viviendo se inicia el proceso. El pintor usa imágenes que ya existen y las transforma, una y otra vez, participando a su vez en un largo proceso que a lo que sabemos empieza en las cavernas. Y esas transformaciones se van sumando y multiplicando como en un juego alquímico que, como la alquimia, busca un fin inalcanzable: es decir, un pretexto. Importa mucho menos el fin que el proceso.
Inicialmente pintábamos objetos exteriores: un bisonte, un hombre, un sol. Después acciones: La Adoración de los Magos. Después procesos, instantes naturales: un paisaje soleado o turbulento, o un momento concreto del rostro de Felipe IV. Pero después proyecciones personales sobre algo externo y en las proyecciones se incluyeron ya las imágenes previas de otras imágenes. Picasso pintó las Meninas de Velásquez. Me gusta pintar imágenes que ya eran elaboraciones de imágenes de objetos o procesos exteriores. Una postal no es sólo una foto: es una imagen codificada: recuerdo, viaje, bonito monumento… Integrar, elaborándolos, el objeto, la primera imagen del objeto, el acto de reelaborar la primera imagen con otro medio: eso es el proceso. Disfrutar (eso procura siempre el arte) en esas transformaciones es el juego que se le propone. Sabiendo que es un disfrute inacabable tanto porque se pueden conseguir haciendo eternas reelaboraciones como porque una sola reelaboración puede disfrutarse eternamente”.
1987 (4-27 Abril)
“Expresso do norte”. Exposición colectiva.
“Expresso do norte”. Galería Pequeño Formato. Lisboa.
1987 (15-31 Xullo)
«A Coruña, valla valla» (colectiva)
U.I.M.P. (Universidad Internacional Menéndez Pelayo).
Xardíns de Méndez Núñez, A Coruña.
1987 (23 Xullo-16 Agosto)
“Desdeño Industrial” (colectiva)
Sala Durán Loriga, A Coruña.
U.I.M.P. (Universidad Internacional Menéndez Pelayo).
1988 (Primavera)
Luzes de Galiza nº10/11
Ilustración de Antón Mouzo para un poema de Rivadulla Corcón: “Muxía: a cidade do mar no país do vento”.
1988 (Agosto)
VIII Bienal Internacional de Arte (Pontevedra) [Catálogo]
Xunta de Galicia. Deputación de Pontevedra.
Obra exposta por Antón Mouzo: Instalación [A montaña disoluta].

1988 (Outubro)
A Coruña. Sala Municipal de Exposicións da Estación Marítima.
Exposición colectiva “Mencer”. [Catálogo]

Obra pictórica exposta por Antón Mouzo: “No río” (Óleo/tea, 127 x 117 cms.)
1988 (Decembro)
(Antón Mouzo, La Voz de Galicia, 28-12-1988)
“I Concurso-adquisición de pintura galega. Concello de Carballo”.
Das cerca de oitenta pinturas presentadas, obtuveron os premios as obras de Antón Mouzo, Berta Cácamo, Álvaro González de la Vega y Cruz Pérez Rubido. O pintor Manuel Facal, un dos membros do xurado, considerou que a obra de Antón Mouzo era figurativa e moi xoven e fresca, referíndose ao óleo que representaba a uns nenos xogando nuha praia.

“Este traballo que presentei aquí é figurativo, ainda que na miña obra fago tamén abstracción e moitas veces combino estas dúas cousas, pero este cadro en concreto é un traballo figurativo e narrativo, conta a historia dun partido de fútbol nunha praia da comarca, na de Arou en concreto. Foi un cadro que saiu dun apunte que tomei na praia onde uns amigos estaban xogando”.
1988 (3-10 Decembro)
Amnistía Internacional. Exposición subasta.
Sala Municipal de Exposicións, Estación Marítima, A Coruña.
Antón Mouzo, xunto a outros 30 artistas, aporta obra para a subasta solidaria.
1988 (Decembro)
Tras o falecemento do seu pai, o 29 de Novembro do 1988, Antón fai o seu primeiro viaxe a Berlín.
1989 (4-30 Agosto)
“8 Artistes de La Coruña. Correa Corredoira, Facal, Pepe Galán, Xurxo Gómez-Chao, J.A.S. Martínez de la Colina, Antonio Mouzo, Pedro Muíño, Quintana Martelo”. Espace Molière. Agde. [Catálogo]
Oito artistas coruñeses expuseron 48 pinturas e 7 gravados (de Manuel Facal) no axuntamento francés de Agde, situado na costa do Languedoc. A mostra foi organizada polo Centro de Grabado Contemporáneo de A Coruña, dirixido polo pintor e gravador Doroteo Arnáiz.

“Desierto”
Acrílico sobre papel reciclado (60 x 50 cm.)
1989 (8 Agosto-3 Setembro)
“I MOSTRA UNIÓN FENOSA” [Colectiva de escultura e pintura].
Sala Municipal da Estación Marítima, A Coruña.
No catálogo da mostra: Sen título, 200 x 170 cm, acrílico sobre liño belga.

1990 (5 Xuño-28 Xullo)
“Revisión duna Década” [Exposición colectiva]. Auditorio de Galicia, Santiago / Casa das Artes e da Historia, Vigo. Convenio cultural dos concellos de Santiago e Vigo.

Catálogo. Obra exposta: “Sen título”. 1987. Acrílico/tea. 205 x 100 cm.